Bruine beren komen in Slovenië in relatief grote getale voor. In de bossen in het oosten van het land leven er zo’n 1200. Het leek ons wel wat om een beer in het wild te zien, maar hoe pak je dat aan? We zijn geen ervaren rangers die met Zwitsers zakmes op de heup in camouflage door de bossen jakkeren om op berenjacht te gaan.
Een alternatief is een georganiseerde excursie. Professionele jagers nemen je mee naar plekjes in het bos waar de beren naartoe komen, zodat je ze in hun eigen omgeving in alle rust kunt observeren. We boeken zo’n tour bij bearsandwildlife.si en rijden vol goede moed over de kronkelige Sloveense weggetjes naar het oosten.
Voorafgaand aan de excursie krijgen we contracten opgestuurd, waarvan de strekking is dat het onze eigen verantwoordelijkheid is als we door een beer aan stukken worden gescheurd. We moeten alle aanwijzingen van de jager opvolgen zonder vragen te stellen. We moeten de observatiehut onder geen enkele omstandigheid zonder de jager verlaten.
Op weg naar de observatiehut
Op een grote parkeerplaats worden we opgehaald door een Sloveen die voldoet aan het beeld dat we bij een professionele jager hebben. Een oudere man in een rangerover die nauwelijks Engels spreekt en in kakitinten gekleed is. Hij begroet ons hartelijk en nodigt ons uit om in zijn 4×4 plaats te nemen.
We rijden met hem het bos in terwijl hij ons de foto’s van een dag eerder laat zien. We zien prachtige bruine beren op die foto’s die met een telefoon lijken te zijn gemaakt. ‘Maar ze komen wanneer ze komen’ zegt hij. Het kan net zo goed zijn dat we niets zien. Het blijven tenslotte wilde dieren. We hebben meestal wel geluk met dit soort dingen, dus we maken ons weinig zorgen.
De man zet ons af in een klein houten boomhutje, dat uitkijkt op een stukje gras met een paal in het midden waaruit op gezette tijden graan wordt gestrooid om de beren te lokken. Voor de zekerheid gooit hij wat pruimen in het rond. Hij drukt ons fluisterend op het hart dat we volledig stil moeten zijn. We mogen niet praten en het beste is als we roerloos blijven zitten. Beren zijn angstige dieren, die van het minste onraad al terugschrikken. Hij sluit de deur van de boomhut en vertrekt. Vier uur later zal hij ons weer ophalen. Beloofd.
In de boomhut
Daar zitten we dan, in een klein hutje waarin elke beweging die we maken het geluid lijkt te maken van een omvallende boom. We stellen onze camera’s op en het lange wachten begint.
De minuten verstrijken. Het veld blijft leeg. We durven nauwelijks te ademen. In het bos horen we onheilspellende geluiden. Muggen zoemen langs onze oren. Af en toe kraakt er iets. We zitten in opperste concentratie te wachten op wat komen gaat.
Dan opeens kraken er takjes vlakbij. Zou het een beer zijn? Nee. Een schattig eekhoorntje zit in de boom pal naast ons. Het knaagdiertje is druk doende en rent alle kanten op, voordat hij naar beneden springt en in de bossen verdwijnt.
Na de opwinding van het eekhoorntje gebeurt er urenlang weinig, vogels doen zich te goed aan de etenswaar die eigenlijk voor de beren bedoeld is. We zien een roofvogel die een musje grijpt vlak voor onze ogen. Maar verder blijft het stil op ons grasveldje.
De vos en de wezel
Pas als de schemer intreedt, zien we weer een sluwe bosbewoner. Een vos sluipt voorbij, op zoek naar voedsel. Hij pikt het stuk vlees op dat is achtergelaten door de jager.
Het roofdier is maar net verdwenen, of een wezel meldt zich. Dit kleine beestje huppelt een tijdje vrolijk rond voor onze ogen. Met zijn witte voorpoten en slanke uiterlijk een bijzonder diertje om te zien. Soms staat hij rechtop en kijkt om zich heen. Als hij zich aan restjes vlees tegoed heeft gedaan, verdwijnt hij in de bosrand.
Het begint inmiddels goed donker te worden. In de verte zien we lichtflitsen en we horen donderslagen. De omstandigheden worden grimmiger. Zullen we nog beren gaan zien? We horen nu regelmatig veelbelovend gekraak in het bos. Maar we zien niets. En omdat het donkerder wordt zal dat ook steeds moeilijker worden.
Na enige tijd horen we de rangerover van de hunter. Helaas geen beren gezien. Maar we zijn wel blij dat we opgehaald worden, want de bliksemschichten worden steeds heftiger. Een houten boomhutje op de top van een berg in een bos vol beren is niet de aantrekkelijkste plek die ik kan verzinnen tijdens onweer.
Urenlang stilzitten is best een uitdaging. We hebben elk geluidje en elke beweging in het bos opmerkzaam geregistreerd. Vogels, een vos, een wezel en een eekhoorn hebben we in hun natuurlijke omgeving geobserveerd. We zijn teleurgesteld dat we geen beren hebben gezien, maar het was een intense ervaring.
Als we terugrijden over de smalle onverlichte bergweggetjes, is het onweer in volle hevigheid losgebarsten.